می نوشم
قهوه ی ِ تنهایی را
در فنجان ِشب
و می کشم دست
به لبخند ِ عبوس شده
از این عمر ِ به تاراج رفته
آه.
گریزی نیست
که چشم ِ زندگی کور است
و من اسیر ِ هجوم ِ سایه ها در خویش
دلم گرفتــــــه.
از این تنفس ِ بسته
از این شب ِ سترگ
از این من ِ نشسته به غم
از این من ِ بس تلخ
صدام بزن زندگی
صدام بزن
که این من ِ دیوانه ی ِ گریخته از خویش
هنوز.
به شاخه های خشک و ملول شده ات
دخیل بسته است!
نگارین مهتاب کریمی